u can avoid train accident like this

அப்பாடக்கர் என்றால் என்ன?

Indraiya pothu arivu kealvi.





அப்பாடக்கர் என்றால் என்ன?

இது சென்னையைச் சேர்ந்த செந்தமிழ். மகான் தக்கர் பாபா சென்னையில் சிலகால இருந்தபோது சென்னைவாழ் மக்கள் அவரை அன்புடன் அப்பா தக்கர் பாபா என்று அன்போடு அழைத்து இருக்கின்றனர். வேதங்களிலும்,ஞானங்களிலும் கரைகண்ட அவரிடம் ஆன்மீகம் தொடர்பாக எந்தக் கேள்வி கேட்டாலும் தெளிவான பதில் கிடைக்கும். அதேபோல ஒருவன் அவன் துறையில் தெளிவாக அனைத்தையும் தெரிந்தவனாக இருந்தால் அவன் பெரிய அப்பாதக்கர் என்று சொல்லபட்டு பின்னர் சென்னை உச்சரிப்பில் அப்பாடக்கர் ஆகிவிட்டது. அப்பா தக்கர் பாபா வித்யாலயான்னு டிநகர்ல ஒரு ஸ்கூல் இருக்கு. இப்படி சொல்லிக் கேட்டீங்கன்னா அங்க ஒரு பயலுக்கும் தெரியாது. அப்பாடக்கர் ஸ்கோலு எங்கருக்குன்னு கேளுங்க, டக்குனு காட்டுவானுங்க :)

where Ganga is going ?

Many people knew about anna hazare movement , baba Ram dev movement , these people fasting got media support so their movement became popular . But because of the partiality of the media support , Swami Nigamanand ,who aimed to protect Ganga river ,went for fast until death and he died on June 13th 2011

Nigamanand, 36, a founder-member of Matri Sadan, went on an indefinite fast on February 19 seeking a ban on quarrying in and around the Ganga in the Kumbh area. The district administration admitted him to the Haridwar District Hospital after his condition deteriorated on April 27.He was admitted in at the Himalayan Institute Hospital Trust (HIHT) hospital at Jolly Grant in Dehra Dun district.

Doctors at HIHT said the Swami was brought in a state of coma on May 2. He was immediately put on ventilator. He was, however, ‘brain dead' in a few days. Even then, they tried their very best to revive him until he was finally declared dead on June 13, the doctors said.

His aim to protect Ganga is very important because ganga serve livelihood for many farmers and source of drinking water for many people in the north and eastern part of india. It is considered as holy river for Hindus living around the globe.

Initially Now BJP Leader Uma Bharathi supported his protest . Her aim was to prevent the Building of dam . because by building dam . water could submerge the temple . in order to protect the temple she protested . But not against the mining of the activities held near Kumbh region for what swami went for fast .Unlike Anna Hazare & Baba Ramdev there is no political support for Nigamananda .

People are Thinking that the purity of Ganga is getting destroyed by the throwing of half burned , or not burned dead bodies into the river . But this custom is happening for the long time you can say for ages. But microbes like virus and fishes in the river eat those dead bodies and make it pure .it is scientific truth.

People take Ganga water into vessel and even though keeping it for long years in the vessel ,the purity of the water remain same because of presence of more oxygen in ganga compare to other rivers .But now a days , case is different . water get spoiled in the vessel in few days itself

Because of mixing chemical industrial and domestic waste into the river , chemicals destroying microbes in the river and make it impure . according to the report nearly from rishikesh to pragati , nearly from 146 industries , 260 billion litres of industries waste per day are mixing into the ganga river.another 100 towns added domestic waste into the river daily .

Nobody is taking action against these industries . because of nexus between politics and business.swami Nigamananda wanted to stop mining action . He went for fast to death . he died . even his death will become as news rather than action plan . How many youngster did protest for him .Baba ramdev every one knew that.he has support of RSS & BJP . he died for cause . according to me he was a great mahatma even mahatma Gandhi didnt die in the fasting.

People didnt even drop the tears for the sage who wanted to tell the public regarding what will happen if the ganga dried up and not suitable for agriculture . if it happened then whole india will be in the famine . How they drop tears ?. they dont know about the genocide happened in srilanka which is near to india .Indian media needs glamour , political backing . motives. If they continue to do , true mahamata will die unnoticed like swami Nigamanand .

People give importance to religion rather than people lives . To save india in future and many families who are depend upon agriculture we have to save river ganga for what he died. at least for the sake of religion save river ganga . Please save Ganga river.

source
dinamani
hindu
http://www.downtoearth.org.in/content/ganga-losing-its-resilience

srilanka killing field - 3

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=ZLffxOviaNo

9 Female foetuses found in drain In Maharashtra

9 female foetuses found in drain In Maharashtra


In yet another shocking case of female foeticide, nine foetuses have been found in a drain in Maharashtra's Beed district.

As per a news channel, although an FIR has been lodged against unknown accused, the district administration is trying to down play the situation and has been claiming that only two foetuses have been found, not nine as being claimed by the media.

A postmortem was conducted on the two foetuses recovered by the police, who have said that that the foetuses are 4-5 months old.

A manhunt has been launched to nab the accused, including the doctors who are played a role in the crime.

Beed has always been a trouble spot when it came to sex ratio. The district has the lowest child sex ratio in Maharashtra with 801 girls per 1000 boys, while the state's average stands at 883 girls per 1000 boys.



link
http://zeenews.india.com/news/maharashtra/maharashtra-shocker-9-foetuses-found-in-drain_711919.html

Messi, set to play in INDIA

o


NEW DELHI: Lionel Messi and his Argentina team mates will travel to India later this year to take on Venezuela in a friendly designed to boost football on the subcontinent, a report said on Tuesday.

The FIFA-sanctioned game is scheduled for September 2 in the eastern city of Kolkata and the Argentinian team will then travel to Bangladesh where they will take on Nigeria, the Press Trust of India (PTI) news agency reported.

“The Argentina Football Association has indeed signed a contract to bring in the full-strength squad including Messi and Carlos Tevez among others,” Bhaskar Goswami of the Celebrity Management Group was quoted as saying by PTI.

“The contract guarantees their participation.”

The Argentina squad will arrive in Kolkata on August 30 and will take part in a number of events, including a charity programme and a football clinic for children during a four-day stay.

It was unclear if world player of the year Messi, whose club side Barcelona begin their La Liga title defence the day before, would fly out with his Argentina team mates or join the tour later.

After the Kolkata outing, the Argentine contingent will travel to Dhaka for another friendly against Nigeria on September 6, the report said.

Football is yet to take off in cricket-mad India despite enjoying considerable success in the 1950s and 1960s when they won two Asian Games gold medals.

The size of its population and the associated commercial potential has long seen it regarded as one of the great untapped markets for the sport.

Top European clubs including Bayern Munich have visited India in the past to play exhibition matches in a bid to build on the interest in the game in the country of 1.2 billion people.

சட்டப் பேரவையில் தீர்மானம்: கச்சத்தீவு வழக்கில் தமிழக அரசு

சென்னை, ஜூன் 9: கச்சத்தீவை இலங்கைக்கு அளித்தது சட்டப்படி செல்லத்தக்கது அல்ல என அதிமுக சார்பில் 2008-ல் உச்ச நீதிமன்றத்தில் தொடரப்பட்டுள்ள வழக்கில் தமிழக அரசின் வருவாய்த்துறை தன்னையும் இணைத்துக் கொள்ள வலியுறுத்தி சட்டப்பேரவையில் வியாழக்கிழமை ஒருமனதாக தீர்மானம் நிறைவேற்றப்பட்டது.

இலங்கைக்கு எதிராக மற்ற நாடுகளுடன் சேர்ந்து இந்திய அரசு பொருளாதாரத் தடை விதிக்க மத்திய அரசு நடவடிக்கை எடுக்க வேண்டும் என வலியுறுத்தி தமிழக சட்டப்பேரவையில் புதன்கிழமை தீர்மானம் நிறைவேற்றப்பட்டது. அதற்கடுத்த நாளில் தமிழக மீனவர்களைப் பாதுகாப்பது தொடர்பாக இந்தத் தீர்மானம் கொண்டு வரப்பட்டுள்ளது.

இந்தத் தீர்மானத்தை முதல்வர் ஜெயலலிதா வியாழக்கிழமை சட்டப்பேரவையில் கொண்டு வந்தார்.

தீர்மான விவரம்: ""இந்திய நாட்டுக்குச் சொந்தமான ஒரு பகுதியை அன்னிய நாட்டிற்குக் கொடுப்பது தொடர்பான உடன்பாட்டை, நாடாளுமன்றத்தின் இரு அவைகளின் ஒப்புதலோடு இந்திய அரசியலமைப்பு சட்டத் திருத்தத்தின் மூலம் மட்டுமே நடைமுறைப்படுத்த முடியும்'' என 1960-ல் உச்ச நீதிமன்றம் பெருபாரி வழக்கில் தீர்ப்பு அளித்தது.

ஆனால் இதற்கு முற்றிலும் முரணாக, நாடாளுமன்ற ஒப்புதல் இல்லாமல், இந்தியா மற்றும் இலங்கை இடையே 1974 மற்றும் 1976-ம் ஆண்டுகளில் ஏற்பட்ட ஒப்பந்தங்கள் வாயிலாக கச்சத்தீவு இலங்கைக்கு தாரைவார்க்கப்பட்டு இருக்கிறது.

இந்த ஒப்பந்தங்கள் சட்டப்படி செல்லத்தக்கவை அல்ல என 2008-ம் ஆண்டு உச்ச நீதிமன்றத்தில் அதிமுக பொதுச் செயலாளர் ஜெயலலிதாவால் வழக்கு தொடுக்கப்பட்டு இருக்கிறது.

இந்த வழக்கிற்கு மேலும் வலு சேர்க்கும் விதமாக, கச்சத்தீவு குறித்த அனைத்து ஆவணங்களையும் தன் வசம் வைத்துள்ள தமிழக அரசின் வருவாய்த் துறை தன்னை இந்த வழக்கில் சேர்த்துக் கொள்ளும்படி உச்ச நீதிமன்றத்தில் மனுத்தாக்கல் செய்ய வேண்டும் என்று தமிழ்நாடு சட்டமன்றப் பேரவை தீர்மானிக்கிறது.

தே.மு.தி.க. தலைவர் விஜயகாந்த் இந்தத் தீர்மானத்தை முழு மனதோடு வரவேற்பதாகக் கூறினார்.

இத் தீர்மானத்தின் மீது கருத்து கூறிய டாக்டர் கிருஷ்ணசாமி (புதிய தமிழகம்), இலங்கைத் தமிழர் பிரச்னையில் தமிழக அரசு இரண்டாவது முக்கியமான மைல்கல்லாக இருக்கும் வகையில் இத் தீர்மானத்தைக் கொண்டு வந்திருப்பதாகக் கூறினார். இந்தப் பிரச்சினைக்காக இந்த பேரவையிலேயே ஒரு தீர்மானம் கொண்டு வரலாம் என்றும் அவர் கேட்டுக் கொண்டார்.

இந்திய கம்யூனிஸ்ட் எஸ்.பி. முத்துக்குமரன் (புதுக்கோட்டை) : தமிழக மீனவர்களுக்கு யார் பாதுகாப்பு தர முடியும் என்ற ஏக்கம் இருக்கும் சூழ்நிலையில் இத் தீர்மானம் கூடுதல் பலமாக இருக்கும் என்று குறிப்பிட்டார். மீன்பிடித் தமிழர்களின் உரிமையை நிலைநாட்டுவதை இந்த ஒரு தீர்மானம் மூலமாகத்தான் செய்ய முடியும் என்றார் அவர்.

ஏற்கெனவே தமிழக மீனவர்கள் சென்ற எல்லை வரை மீண்டும் செல்ல இந்தத் தீர்மானம் ஒரு வாய்ப்பை ஏற்படுத்தித் தரும் என மார்க்சிஸ்ட் குழு தலைவர் அ. சவுந்திரராஜன் கூறினார்.

கச்சத்தீவு ஒப்பந்தத்தைத் தொடர்ந்து, 1983 தமிழ்நாடு கடல்வள மீனவர் சட்டம் கொண்டுவரப்பட்டபோது, கச்சத்தீவு எல்லை மாற்றி குறிப்பிடப்பட்டதும் இப்போதைய சங்கடங்களுக்கு காரணம் என்பதால் அந்தச் சட்டத்தையும் திருத்த வேண்டும் என ஜவாஹிருல்லா (மனிதநேய மக்கள் கட்சி) கேட்டுக் கொண்டார்.

முதல்வரின் பதிலுரைக்குப் பிறகு தீர்மானம் ஒருமனதாக நிறைவேறியது.
இந்தத் தீர்மானத்தின் மீது காங்கிரஸ், பா.ம.க.வினர் கருத்து எதுவும் கூறவில்லை. இரு கட்சிகளின் உறுப்பினர்களும் அப்போது பேரவையில் இருந்தனர்.

திமுக உறுப்பினர்கள் கூட்டம் தொடங்குவதற்கு முன்பு வரை சட்டப்பேரவை வளாகத்தில் இருந்தனர். ஆனால் கூட்டம் தொடங்கியபோது யாரும் உள்ளே வரவில்லை.
உள்ளே வராததற்கான காரணம் குறித்து அக் கட்சியின் குழு தலைவர் ஸ்டாலின் பேரவைக்கு வெளியே செய்தியாளர்களிடம் விளக்கினார்.
nandri : dinamani

Low Indian caste heading for high goals by RT

மோனோ ரயில் – “ஜெ” வின் இமாலயத்தவறு

மோனோ ரயில் – “ஜெ” வின் இமாலயத்தவறு



ஜெ கலைஞர் அறிவித்தத் திட்டங்களை மாற்றிக்கொண்டு இருப்பது அல்லது நிறுத்திக்கொண்டு இருப்பது தெரிந்த விஷயம் தான் என்றாலும் ஜீரணிக்க முடியாத விசயமாக உள்ளது மோனோ ரயில் திட்டம். கலைஞர் காப்பீட்டுத் திட்டம் நிறுத்தப்பட்டு பொதுக்காப்பீட்டு திட்டம் கொண்டு வந்துள்ளார் சரி! சட்டசபை வளாகத்தை மறுபடியும் கோட்டைக்கே மாற்றி உள்ளார் சரி! ஒரு ருபாய் அரிசித் திட்டத்தை இலவச அரிசி ஆக்கி உள்ளார் சரி! மற்றும் இதைப்போல பல திட்டங்களை மாற்றி உள்ளார் எல்லாம் சரி! ஆனால் மோனோ ரயில் திட்டத்தை கொண்டு வருவது மிக மிக முட்டாள்த்தனம்.

இதை நான் ஏன் இவ்வாறு கூறுகிறேன் என்பதை விளக்கமாகவே கூறுகிறேன்.

காப்பீட்டுத் திட்டம், இலவச அரிசித்திட்டம், கோட்டை மாற்றம் இவற்றில் எல்லாம் பணம் மட்டுமே இழப்பு ஆகும். நஷ்டம் ஏற்ப்பட்டால் அரசால் எப்படியும் சமாளிக்க முடியும் மற்றும் மாற்று ஏற்பாடுகளைச் செய்ய முடியும். இதனால் பெரியளவில் பாதிப்பு என்றால் அது நிச்சயம் “பணம்” மட்டுமே ஆகும். தமிழகம் பார்க்காத ஊழல், நஷ்டமில்லை ஒவ்வொரு முறையும் ஆட்சி மாறும் போதும் ஜெ கலைஞர் இருவரும் மாற்றி மாற்றி மற்றவர் திட்டங்களை நிறுத்துவதும் புதிய திட்டங்களை அறிவிப்பதும் தமிழக மக்களின் சாபக்கேடாகி விட்டது. தற்போது இதை எல்லாம் தூக்கிச் சாப்பிடும் விதமாக ஜெ வின் மோனோ ரயில் அறிவிப்புத் திட்டம் உள்ளது.

மோனோ ரயில் என்றால் என்ன?

Mono Rayil மோனோ ரயில் ஜெ வின் இமாலயத்தவறு மோனோ ரயில் என்பது சிறு ரயிலாகும் அதாவது இரு விமான [Terminal] நிலையத்தை இணைக்கவும், சுற்றுலா வருபவர்கள் சுற்றிப்பார்க்கவும், பெரிய தீம் பார்க்கை வலம் வரவும் பயன்படுத்தப்படும் ஒரு போக்குவரத்துச் சேவையாகும். இவை அல்லாமல் சிறிய அளவில் நான்கு அல்லது ஐந்து பெட்டிகளைக்கொண்டு பயணிகளை ஒரு இடத்தில் இருந்து மற்றொரு இடத்திற்கு கொண்டு செல்ல மற்ற மெட்ரோ ரயில்களைப் போல பயன்படுத்தப்படும் சிறு போக்குவரத்துச் சேவையாகும்.

இந்த சிறு விளக்கமே போதும் இந்த மோனோ ரயில் எந்த அளவிற்கு சென்னை கூட்டத்திற்கு பயன்படும் என்று. சென்னையின் பேருந்து மற்றும் மெட்ரோ ரயில் நெருக்கடியை அனுபவித்தவன் என்கிற முறையில் சிறு சந்தேகமும் இல்லாமல் இது அடி முட்டாள்த்தனமான சேவை [சென்னைக்கு] என்பதை நிச்சயம் கூற முடியும். நான் சென்னையை விட்டு சிங்கப்பூர் வந்து நான்கு வருடம் ஆகிறது தற்போது உள்ள ஜன நெருக்கடியை என்னால் கற்பனை கூட செய்ய முடியவில்லை. மக்கள் அலுவலகம் செல்லும் போதும் முடிந்து திரும்ப வீட்டிற்கு வரும் போதும் படும் அவஸ்தை கொஞ்ச நஞ்சமல்ல. இது சென்னையில் உள்ள மற்றும் வந்து செல்லும் அனைத்து மக்களுக்கும் தெரிந்த ஒன்றாகும். இதை எவராலும் மறுக்க முடியாது.

இவ்வாறு இருக்கையில் இந்த மோனோ ரயில் எப்படி மக்களின் பிரச்னையை தீர்க்க முடியும்? அறிவுள்ள எவரும் இதை ஏற்றுக்கொள்ள மாட்டார்கள். மெட்ரோ ரயில் சேவையின் 20% கூட்டத்தைக்கூட இதனால் சமாளிக்க முடியாது. மிகச்சிறிய பெட்டிகளாகும். கூட்டத்தை சமாளிக்க தற்போது மீட்டர் கேஜ் பாதைகளை எல்லாம் மாற்றி பிராட் கேஜ் பாதைகளாக மாற்றிக்கொண்டு இருக்கும் இந்தத் தருணத்தில் மீட்டர் கேஜ் ஐ விட சிறிய அளவில் கொண்டு வந்தால் இதை என்னவென்று கூறுவது?

போக்குவரத்து நெரிசல் மிகுந்த நேரமான “பீக்” நேரங்களில் ரயிலில் உள்ளே சென்று வெளியே வருவதற்குள் தாவு தீர்ந்து விடும். கூட்ட நெரிசலில் மூச்சு விடுவதே சிரமம் இப்படி கூட்ட நெரிசலால் சென்னை திணறிக்கொண்டு இருக்கிறது அப்படி இருக்கையில் இதை சமாளிக்க மோனோ ரயில் என்ற குட்டி ரயிலைக் கொண்டு வந்தால் என்ன ஆவது? நீங்கள் இன்னொன்றையும் புரிந்து கொள்ள வேண்டும் இதை பாதாள ரயிலாக அமைக்க முடியாது ஒரே வழி பறக்கும் ரயில் அதாவது மாடி ரயில் மட்டுமே ஆனால் மெட்ரோ ரயில் அப்படி அல்ல.

ஏன் இதில் பணம் மட்டுமே ஒரு முக்கியப் பிரச்சனை இல்லை?

நான் முன்னரே கூறியபடி ஊழல் செய்தால் எப்படியும் பின்னாளில் அதை சரி செய்யக் கூடிய வாய்ப்புள்ளது அல்லது வேறு வழியில் பணத்தை பெறக்கூடிய வாய்ப்புள்ளது. திட்டங்களை மாற்றுவதால் மக்கள் வேறு வழியில் (கலைஞர் திட்டம் இல்லாமல் ஜெ திட்டம்) திரும்பப் பெற முடியும். கோட்டைக்கு மாற்றினால் 1000 கோடி நஷ்டத்தோடு அது முடிந்து போனது மற்றபடி அதனால் எந்த வேலையும் பெரியளவில் பாதிக்கப்படப்போவதில்லை. எடுத்துக்காட்டாக கோட்டைக்கு மாறியதால் எந்த பணியும் நின்று விடவில்லை வழக்கம்போல நடந்து கொண்டு தான் உள்ளது. கலைஞர் காப்பீட்டு திட்டம் சென்று பொதுக் காப்பீட்டு திட்டம் வரும். இதை மாற்ற ஆகும் செலவு மட்டுமே நமக்கு பிரச்சனை மக்களின் வரிப்பணம் வீண்.

பின் என்ன தான் பிரச்சனை?

ரயில் பாதை அமைப்பது என்பது இந்த மாதம் தொடங்கி அடுத்த மாதம் முடிக்கக்கூடிய சாதாரண விசயமல்ல அதுவும் சென்னை போன்ற நெரிசல் மிகுந்த நகரங்களில் இதை நீங்கள் அறிவீர்கள். மிக மிகப்பெரிய ப்ராஜக்ட். பறக்கும் ரயில் திட்டம் செயல்படுத்தப்பட்ட போது அதை முடிக்க எவ்வளவு வருடங்கள் ஆனது (அது கூட கூவம் பகுதியில் மட்டுமே)அதனால் எத்தனை மக்கள் சிரமப்பட்டார்கள் என்பதை நான் அனுபவப்பூர்வமாக உணர்ந்தவன். இந்தப்பாதை அமைப்பதற்காக பல்வேறு வழித் தடங்கள் மாற்றி விடப்பட்டும் பொதுமக்கள் டேக் டைவர்சன் டேக் டைவர்சன் என்று தலை சுற்றிக் கீழே விழாத குறையாக அவதிப்பட்டார்கள்.

இது நடந்து பல வருடங்கள் ஆகி விட்டது தற்போது மக்கள் தொகை என்ன அதே அளவிலா இருக்கும்? எத்தனை மடங்கு அதிகரித்து இருக்கும். மோனோ ரயில் அமைப்பதால் போக்குவரத்து இடைஞ்சல் இருக்காது ஆக்கிரமிப்பு அகற்ற வேண்டியது இருக்காது என்றெல்லாம் தப்புக்கணக்கு போட்டு விடாதீர்கள். மெட்ரோ ரயில் அளவை விட பாதிப்பு குறைவாக இருக்கலாம் அவ்வளவே. மோனோ ரயில் அமைக்க மெட்ரோ ரயிலை அமைப்பதை விட குறைந்த செலவு ஆகும், விரைவாக முடிக்கலாம் ஆனால் அதனால் போக்குவரத்துப் பிரச்சனைகளை சமாளிக்க முடியாது.

அரசு என்பது தற்கால சிரமத்தைக் கணக்கில் கொள்ளாமல் எதிர்காலத்தை கணித்தே தனது திட்டங்களை செயல்படுத்த வேண்டும் அதுவே உண்மையான அரசு. கலைஞர் மீது பல குற்றங்கள் சுமத்தப்பட்டு இருந்தாலும் சென்னையில் பல பாலங்களை கட்டியது அவரது ஆட்சியிலேயே என்பதை யாராலும் மறுக்க முடியாது. அவர் பெயரை பொறிக்க கட்டினாரா என்பதெல்லாம் இரண்டாவது பட்சம். மெட்ரோ ரயில் அமைக்க தற்போது சிரமப்பட்டாலும் எதிர்காலத்தில் மக்கள் அந்தப்பயனை நிச்சயம் அனுபவிப்பார்கள். மோனோ ரயில் வந்தால்?

தற்போது ஜெ கட்டளைப்படி மோனோ ரயில் கொண்டு வருகிறார்கள் என்றே வைத்துக்கொள்வோம். இத்தனை மக்களை எப்படி அது தாங்கும்? சரி பின்னாளில் இத்திட்டம் கணிப்பு தவறாகி விட்டது போக்குவரத்து நெரிசலை எந்த விதத்திலும் குறைக்கவில்லை அதனால் மோனோ ரயிலை எடுத்து விட்டு மெட்ரோ ரயிலை கொண்டு வந்து விடலாம் என்று just like that செய்யக்கூடிய விஷயம் அல்ல என்பது யோசிக்கும் திறன் கொண்ட அனைவருக்கும் புரிந்த விசயமாகும். கலைஞர் காப்பீட்டு திட்டம் போல அதை மாற்றி விட்டு வேறு திட்டத்தை அறிவித்து கொடுக்க கூடிய விசயமா இது!

எத்தனை பேரின் உழைப்பு இதில் உள்ளது, எத்தனை வருடம் இதற்காக செலவழிக்கப்படும், இதனால் மக்கள் படும் அவஸ்தைகள் என்ன ஆவது? இன்னும் ஒரு 10 வருடம் கழித்து இருக்கும் போக்குவரத்து நெரிசலில் எப்படி மெட்ரோ ரயிலை அமைக்க முடியும்? கண்டிப்பாக முடியும்! முடியும் என்று நினைத்தால் ஆனால் அதனால் பொதுமக்களுக்கு எவ்வளவு சிரமம். இதை எல்லாம் யோசித்துப்பார்த்தால் தலை சுற்றுகிறது.

இதற்கு ஏன் மக்களிடம் பெரிதாக எதிர்ப்பு இல்லை?

காரணம் மிக மிக எளிது. மக்களுக்கு இன்னும் மோனோ ரயில் என்பதன் முழு அர்த்தம் தெரியவில்லை என்பதே. மோனோ ரயிலும் மெட்ரோ ரயில் போலவே ஒரு மாஸ் போக்குவரத்து என்றே நினைத்துக்கொண்டுள்ளார்கள். இதைப் படித்துக்கொண்டு இருக்கும் உங்களில் பலருக்குக் கூட இன்னும் மோனோ ரயில் என்பதன் முழு அர்த்தம் தெரிந்து இருக்காது என்றே கருதுகிறேன். இதில் தவறாக நினைக்க எதுவுமில்லை காரணம் பலருக்கு இது பற்றி தெரிந்து கொள்ளக்கூடிய வாய்ப்பு மிக மிகக் குறைவு. இதைப் பற்றிய அறிமுகமோ அல்லது இதைப் பயன்படுத்தக்கூடிய வாய்ப்புகளோ உள்ள மக்கள் மிகக் குறைவு அப்படி இருக்கையில் மக்களை தவறாக நினைக்க முடியாது.

மக்களைத் தான் தவறாக நினைக்க முடியாதே தவிர இந்த திட்டத்தை செயல்படுத்துகிற அரசை மற்றும் அதற்கு திட்டங்களைக் வகுத்துக் கொடுக்கும் அரசு அதிகாரிகளை நாம் நிச்சயம் மன்னிக்க முடியாது. இதைப்போல மிகப்பெரிய திட்டங்களை செய்யப்போகிறவர்கள் அதனுடைய சாதக பாதகங்களை அறியாமலா செய்வார்கள்? தெரிந்து செய்தால் அதன் பெயர் என்ன? தெரியாமல் செய்தால் அவர்கள் எதற்கு அந்த பொறுப்பில் இருக்கிறார்கள்?

சிங்கப்பூர் & மலேசியா

கட்டமைப்பு சிறப்பாக உள்ள மிகவும் குட்டி நாடான சிங்கப்பூரிலேயே (சென்னையை விட பரப்பளவில் சிங்கப்பூர் சிறியது) மோனோ ரயில் ஆரம்பிக்கப்பட்டு பின் அது நிறுத்தப்பட்டு விட்டது. தற்போது அது அமைக்கப்பட்ட இடங்களில் மட்டுமே செயல்பட்டு வருகிறது. தற்போது அமைக்கப்படும் புதிய வழித்தடங்கள் அனைத்தும் MRT என்று அழைக்கப்படும் Mass Rapid Transport என்கிற நமது ஊர் மெட்ரோ ரயில் போலவே அமைக்கப்படுகிறது. பெரும்பாலும் இங்கே பாதாள வழித்தடங்கள் அதிகம் எனவே இதற்கும் கூட்டத்தை சமாளிக்கவும் சிங்கப்பூர் அரசாங்கம் மோனோ ரயிலை நிறுத்தி விட்டு MRT எனப்படும் முறையையே பின் பற்றி வருகிறது.

சிங்கப்பூர் போல மலேசியாவிலும் மோனோ ரயில் உள்ளது ஆனால் அவர்களும் உருவாக்கிய காரணத்திற்க்காக அதை நடத்திக்கொண்டுள்ளார்கள். எவ்வகையிலும் மக்களின் முழுப் பிரச்னையை தீர்க்க உதவவில்லை. தற்போது உள்ள இடத்தில் இதே மெட்ரோ ரயில் போல இருந்து இருந்தால் இன்னும் பல மக்கள் பயன்பெறுவார்கள் என்பது உண்மை (அமைப்பதில் உள்ள இட நெருக்கடி தவிர்த்து). சில ஆசிய நாடுகளான சீனா ஜப்பான் வெகு சில ஐரோப்பா நாடுகள் மட்டுமே இதைப் பயன்படுத்துகிறார்கள் அங்கும் கூட மோனோ ரயிலை பயணிகளின் முக்கியப் போக்குவரத்துச் சேவையாக பயன்படுத்தவில்லை அல்லது பயன்படுத்த முடியவில்லை. நிலைமை இப்படி இருக்கும் போது இந்தியாவிலேயே மக்கள் தொகை அதிகமுள்ள நகரங்களில் ஒன்றான சென்னையில் மோனோ ரயில் வந்தால் சென்னை மக்களின் விதி என்று கூறுவதைத் தவிர வேறு ஒன்றும் தோன்றவில்லை.

நம்மால் அரசை (ஜெ வை) மீறி எதுவும் செய்ய முடியாது என்றாலும் குறைந்த பட்சம் மோனோ ரயில் வந்தால் ஏற்படும் பிரச்சனைகளை கொஞ்சமாவது நாம் அனைவரும் தெரிந்து வைத்து இருக்க வேண்டும். ஒருவேளை (ஒருவேளை தான்) எதிர்ப்புகள் அதிகமானால் மாற்றம் ஏற்பட வாய்ப்புண்டு.

by கிரி on June 7, 2011

link
http://www.giriblog.com/2011/06/mono-rail.html

HOW USA FEARED BY "TOKYO ROSE"

In this article i want to write about psychological operations done by Japan against allies forces in world war 2 . when allied forces Britain USA want to defeat Japan and try to stop their occupation in Asian continent . japan, a small force try to stop their action not only by through their army but also through their propaganda . their propaganda had great effect on the morale of the allied forces .one of the operation was done by "Tokyo Rose"

Who was Tokyo rose?. Her name was "Iva Toguri D'Aquino." .After the end of the war it was found that she was a citizen of America . Tokyo rose was the name of the radio broadcaster . the main aim of the announcer was to disrupt the morale of the allied forces. Tokyo rose used to do "zero hour" for Tokyo radio . The program was so popular even most of the allied forces glue to the radio even during war.
What she did ? Through her Fluent English she did "Zero Hour" program for the Tokyo Radio . In that program , she said about the captured soldiers whom she interviewed.she said about how allied soldiers general were living luxurious life and putting soldiers life in death , how Japanese were advanced in fighting skill , technology , numbers compare to allied forced in the battle field .she gave credible information also about the allied regiment, who were majors , about numbers , rank etc about allied forces in fluent English. It made allied forcs to believe her .

Most of the time , she used say allied forces could not defeat Japan via captured soldiers . It create a dis belief among the allied soldiers itself . their morale was disrupted . they were glue to radio during her program ,and allied started to doubting about their ability

Actually she didn't meet any of the soldiers . Japan army gave information about the soldiers who were captured by them . they aimed to create a disruptive among soldiers so that Japanese could get time to regroup and to divert the allied army from Japanese weak position in the war field .

i would say they achieved partial result through their pyscho fear operation by "Tokyo Rose" . because japan able to fight against other allied even after fall of berlin .

From this article what i am trying to say in during war time we have to be careful while listen to enemy propaganda because it may completely misguide about their enemy strength and their weakness. Japan did with Tokyo Rose and Britian did with BBC.

source
niraj david
wiki

Pratibha Patil-- True story, by Arun Shourie

Electing a President, rashtramaataa

Pratibha Patil, True Story – by Arun Shourie (Disturbing Credentials)
(the financial frauds, the murder, the deliberate derailment of the investigation)


'A big step for women… This shows India has a lot of respect for women… My nomination will inspire other women and help their empowerment…' – that is how Pratibha Patil described her selection as the UPA candidate for being our President. Loyalists, of course, went one better. 'A firm believer in women's causes and a tireless champion of spreading education among girls… One who always stands for a better deal for women… active role in checking such evils as female foeticide and dowry...' 'Working women of Mumbai hail…' 'Yes, Ma'am Commander' – Armymen look forward to reporting to first woman Supreme Commander of Armed Forces…
And all this within two days of her selection.
Her bio-data lists her 'special interests' as 'development of rural economy and welfare of women', and lists as evidence, 'Establishment of Pratibha Mahila Sahakari Bank at Jalgaon, Maharashtra… of Mahila Vikas Mahamandal…' It records her being Managing Trustee, Shram Sadhana Trust, as her being the 'Chief Promoter and Chairperson of Sugar Factory in Jalgaon District'. It records her having set up the Engineering College 'for the benefit of rural youth'…

We start with the 'cooperative bank' she set up in her own name to help other women – the Pratibha Mahila Sahakari Bank.
Although this is listed in her bio-data, and although it has been referred to again and again by newspapers, how is it that neither the bio-data nor the newspapers mention that the bank has actually been liquidated? Under orders of the Reserve Bank of India, no less. And that too on the telling ground that its continuance would be prejudicial to the interests of depositors.

Brief history
Pratibha Patil established the bank in 1973 with herself as the chairperson, and with many members of her own family as its directors. She herself became a director for several terms. As for members of her family, they inter-changed, among themselves, the chairs of the Board of Directors in one 'election' after another. But while others changed places, Pratibha Patil continued as Founder Chairperson right till the demise of the bank.

Since the bank was not being managed properly, the Reserve Bank of India, in 1995, included it in its list of 'weak banks' and placed it under rehabilitation 'due to heavy erosion in its assets as observed in the inspection in March 1994.'

The RBI conducted an in-depth inspection of the bank's functioning again in 2002. In his order dated 25 February 2003, P.B . Mathur, Executive Director of the RBI, stated that the inspection revealed the following irregularities:

1: The real or exchangeable value of the bank's paid-up share capital and reserves stands at minus Rs. 197.67 lakh. Thus, the bank is not having adequate assets to meet its liabilities. The bank does not comply with the RBI's requirement of minimum share capital…

2: The ratio of the net erosion to net owned funds of the bank is as high as 312.4% and the erosion in the value of the bank's assets has not only wiped out its owned funds but has also affected the deposits to the extent of Rs. 197.67 lakh, forming 26% of total deposits…

3: The gross NPAs of the bank, that is loans that have gone bad, amount to 65.8% of the total loans and advances…

4: The Board has not made any concerted effort to improve the bank's financial position and bring it out of the weak status…

As a consequence, the RBI in its order stated: 'Having regard to all the facts, the Reserve Bank of India is satisfied that allowing the bank to carry on banking business any further would be detrimental to the interest of the present and future depositors and hence the license granted to the PRATIBHA MAHILA SAHAKARI BANK LTD. is hereby cancelled.'

Who got the loans?
But how did the assets of the bank get eroded? Why did this 'cooperative bank' – functioning as it must have been in the interests of its members – not take any action to retrieve the loans and instead endanger its very existence? Remember that the order of the RBI to liquidate the bank was not a sudden bolt. The RBI had put the bank on its list of 'weak banks' in 1995, that is a full eight years before the RBI had to decide that it just must be liquidated, and cancelled its license. Throughout these eight years why did Board not make any "concerted effort to improve the bank's financial position"?
A brief list of the sorts of persons who had been given the 'loans' and were not repaying them, tells the tale.
Name of the NPA holder Relationship to P. Patil Amount due with penalty

Rajeshwari Kishorisingh Patil Brother's daughter-in-law Rs. 45, 82, 670

Kishor Dilipsingh Patil Nephew Rs. 51, 02, 183

Kishor Dilipsingh Patil Nephew Rs. 43, 87, 680
Udhavsingh Dagdu Rajput Brother's kin

Udhavsingh Dagdu Rajput Brother's kin and wife Rs. 42, 89, 602
Jayashri Udhavsingh Rajput

Randhirsingh Dilipsingh Rajput Nephew Rs. 21, 44, 800
Udhavsingh Dagdu Rajput

Jyoti Vijaysingh Patil
Kishor Dilipsingh Patil Nephew Rs. 10, 69, 893

Dilispsingh N. Patil Brother Rs. 3, 09, 562

Dilispsingh N. Patil Brother Rs. 5, 62, 840

Total: Rs. 2, 24, 49, 150

____________________________________________________________
Notice that among the women that were being empowered by this cooperative for women – this Pratibha Mahila Sahakari Bank – were the brother and nephews of Pratibha Patil! Males behind the Muslim veil, Dr. Watson!

For my friends, the champions of employees' unions
The Cooperative Bank Employees Union wrote one memorandum after another exposing how the directors of the Pratibha Mahila Sahakari Bank were systematically bankrupting the bank. They demanded dismissal of the family-controlled board. They demanded 'a CBI inquiry against Pratibha Patil, former Deputy Chairperson of the Rajya Sabha, for the irregularities in the bank'. They wrote these letters, in Marathi, to the relevant authorities in Maharashtra looking after the affairs of cooperative banks. They sent them to the then President, to the then Prime Minister, to among others, 'Smt. Sonia Gandhi, Leader of the Opposition (Lok Sabha)…'
In one such lengthy memorandum dated 3.12.2001, the Employees' Union complained, 'Founder Chairperson Pratibha Patil – during, before and after the period when she was formally on the Board of Directors – has facilitated the loot of large sums of money in the form of unlawful loans without surety extended to her own relatives and to people close to her family.' The Union alleged that, even though the bank was on the verge of bankruptcy, Pratibha Patil got huge amounts of interest waived on the loans given to her close relatives. As illustrations, they listed three such accounts:
1) Anjali Dilipsingh Patil (Pratibha Patil's niece), who got a waiver of Rs. 21.86 lakh;


2) Kavita Aravind Patil (sister-in-law of Pratibha Patil), who got a waiver of Rs. 8.59 lakh; and

3) Rajkaur Dilipsingh Patil (another sister-in-law of Pratibha Patil), who got a waiver of Rs. 2.47 lakh.
The waivers given, the accounts were promptly closed!
This, the Union stated, 'is a loot of Rs. 32.93 lakh'. You will not be surprised to learn that, within the bank, the complaint got nowhere. And for good reason: the legal advisor to the bank was Pratibha Patil's elder brother, Dilipsingh Patil, and Dilipsingh Patil's own wife was one of the beneficiaries of the loan waiver!
'The purpose of the cooperative movement,' the Union's letter stated, 'is to promote people's economic, social and educational development and thereby strengthen patriotism in them. But (in this bank), Pratibha Patil, her elder brother Dilipsingh Patil and the Board of Directors have, through different means, robbed nearly Rs. 2 crore… The bank is thus being bankrupted through a collusive strategy.' 'What kind of morality is this?,' the Union asked.
In a writ filed in the Bombay High Court – Pratibha Patil is one of the respondents in the case -- the employees of the bank also said something else that will be of particular interest to our champions of social justice. They said, 'The respondent Directors have also appointed staff without following the recruitment procedure that the posts are reserved for reserve categories such as S.C., S.T., O.B.C. The managing Directors have appointed their relatives as employees of the Bank…'
To rescue the bank from imminent demise, the Union demanded 'seizure of the property of Smt. Pratibha Patil, her brother Dilipsingh Patil and her relatives'. In addition it demanded an inquiry into how they had amassed 'such huge assets'.
As a result of this memorandum, the Department of Cooperatives, Government of Maharashtra, initiated an inquiry. Even as the inquiry was going on, a past president of the Employees Union, Anantsingh Patil, wrote an ever-so-helpful letter to Pratibha Patil, on the Union's letterhead, informing her that she had nothing to do with the irregularities of the bank! He even tendered an apology to her on behalf of the Union! The Union nails the lie. It points to several telling facts. For instance, it says, on 22, January, 2002, the Board had met and, much as the Congress does today !, by resolution no. 23, authorized Pratibha Patil to decide who should be on the Board of Directors and who should be the bank's Chief Executive.
But the matter did not end with the Union's letter or the inquiry of the Maharashtra Government's Cooperative Department. The Reserve Bank of India went into the waiver also. In its confidential inspection report dated 18 June, 2002, found the charge of financial fraud involving those large interest waivers to Pratibha Patil's three close relatives to be valid. It also noted that the Board had not taken approval of the AGM for the loan waiver.
Some women were certainly getting empowered!

A pattern
Memoranda of the Employees Union show that such enterprising sleights-of-account-books were part of a pattern. The memoranda and communications were sent to, among others, Pratibha Patil herself. For instance, in a letter to her on 13 March, 2002, the President, Vice-president and Secretary of the Union informed her that
· She had allowed her elder brother, Dilipsingh Patil, to use the bank's telephone (no. 224672, which he had got installed at his residence) for running his stock exchange business. He ran up a bill of Rs. 20 lakh. Phone records showed that the calls were made to sharebrokers in Mumbai. These records were subsequently destroyed. But later the charge was found to be one of substance. It was one of the things that Amol Khairnar, who was appointed as the chief administrator of bank, asked P.D. Patil, manager of the bank, to explain in the show-cause notice that the former issued on 1 February, 2003.
· The show-cause notice also mentioned that the Pratibha Mahil Sahakari Bank had extended unlawful loans to the Sant Muktabai Cooperative Sugar Factory from time to time. As you will recall, the sugar factory too was set up by Pratibha Patil herself to help rural youth! It was inaugurated by Sonia Gandhi in 1999. As The Asian Age has reported, like the Pratibha Mahila Sahakari Bank, the mill too has closed down – but only after running up a loan default of nearly Rs. 20 crore and without ever producing much sugar!
· The bank also gave loans to undeserving persons to buy shares of the Sant Muktabai Cooperative Sugar Factory. Pratibha Patil and her brothers did so for a reason that my good friend of long-standing, Sharad Pawar would again find nothing extraordinary: they did so in order to retain control over the sugar factory by having these shareholders support her in 'elections' to the cooperative.

If you don't stop…
'It is because of these reasons that the bank is now on the verge of going bankrupt,' the Employees Union charged. It then posed a question to her that those – like my friend Sharad Pawar -- who are making light of this state of affairs in the bank on the ground that such things are nothing new in cooperatives would like to answer: 'Whom should the society trust if politicians like you start cooperative institutions to rob the hard-earned wealth of ordinary people?'
And then come two paragraphs that should be weighed in the scale of the high office to which Pratibha Patil is being catapulted. Before concluding, the Union's President, Vice-president and Secretary state, 'You are the Founder Chairperson of this bank, but you are today attempting, out of selfish reasons, to lead the bank to its demise. You know that the RBI has decided to cancel the bank's license if its financial condition does not improve by March 2002. Once the license is cancelled and the bank is liquidated, you are quite capable of covering-up the fraud you have committed on the bank and the people of this region by using your influence on the Government of Maharashtra.'

And then comes the last para. To get to know our next President, the one who will be the Guardian of our Constitution, do read it twice: 'There is threat to our lives and to the lives of our family members from you. You have already communicated this to us in our meeting with you. Although you have made us aware of this threat, we are prepared to lay down our lives for the pursuit of truth. If something happens to us or to members of our families, accidentally or otherwise, you will be responsible for it, which please note.'

And a letter from the women who were to be empowered
We have focused on 'women' who got loans. But who were the depositors? They were the poor women of the area – who were eking out a living by selling vegetables, by collecting rags… What were they telling our 'firm believer in women's causes', our 'tireless champion of…'? A representative, and typically plaintive letter from them, awakens us to their wail:

'We opened accounts in your bank trusting that it had been established to help poor women and to come to their aid in times of need. You know that the bank is now on the brink of bankruptcy. Therefore, a crisis is looming before ordinary depositors. Politicians plant saplings on Tree Plantation Day and get their photographs printed in newspapers the next day. But they don't take care of the sapling thereafter. This bank too was a sapling that you had planted. It was growing well and promised to bear fruit. It had given shelter to you too. Then who killed this tree? Once the bank is liquidated, those who took the loans do not have to worry, just as when a sahukar dies, the persons to whom he had lent money heave a sigh of relief. But what about poor women depositors like us who are vegetable vendors, fruit-sellers, rag-pickers, etc, who saved our meager earnings in your bank, hoping that the money would be useful to us in our old age or for the marriage of our daughters? Pratibhatai, we tried a lot to meet you personally. We were unsuccessful. But you know everything. Therefore, we urge you to disclose the names of all those culprits who are responsible for the bankruptcy of our bank.'
And what did our tireless champion of women's rights, our devotee of rural development do?



'It is all a BJP-conspiracy'
A murder they don't care about
Arun Shourie

The 'cooperative' bank for empowering women liquidated under orders of the Reserve Bank… The sugar mill bankrupt, having swallowed over Rs. 20 crore of unpaid loans… We see the very same pattern in the other endeavours of our next President. Her bio-data speaks of the Shram Sadhana Trust that she has set up. It runs an engineering college – for rural youth, as the bio-data says.
What do documents show? A Medical Aid Account is set up for students. Naturally, money from it goes to doctors – and, lo and behold, her brother, Dr. GN Patil's name stands out by a mile… Employees of the college turn out to be working at the residences of the various directors – some in Mumbai. A guest house is built, and comes to be used, not by academicians visiting the college, but by members of the family… Money collected from the students goes to the soon-to-be-declared bankrupt sugar mill… Money is taken from the teachers' salaries as compulsory deposits in that family-controlled 'cooperative' bank; these deposits are used to enroll 'shareholders' in the bank – who in turn help the family win the 'elections' of the cooperative bank… A pattern through and through.
Priya Ranjan Dasmunsi, who has been so exercised about enforcing morality on the media, is unmoved. 'A visibly upset Dasmunsi hit out at the NDA for trying to malign Patil's image,' The Indian Express reports. 'In the process, he drew a parallel between Patil's case and "many political leaders" whose brothers, sisters and relatives were loan defaulters and also "electronic media industry" which has been slapped with plenty of notices.'
Surely, the answer is to bring them to book too. Surely, the answer is to do what so many of us have been demanding for so long – namely, to publish the names of all bank-defaulters. Not to pick one of them at random and make her or him President of India!


In any case, even Munsi, in spite of his fertile imagination, will not claim that murder has brushed the hem of the 'electronic media industry' as closely as it has in this instance.

Names and dates
But first a few names and dates.
Vishram G. Patil: Professor of English at a college in Jalagaon affiliated to the North Maharashtra University. A Congressman for thirty years. Elected President of the District Congress Committee not once but thrice. Murdered on 21 September, 2005.
Rajani Patil: his wife. Professor of Marathi at the same college.
G.N. Patil: brother of the UPA nominee for the Presidentship of India. Rival and adversary of Vishram Patil. Defeated by Vishram Patil in his effort to become President of the District Congress Committee.
Ulhas Patil: former member of Parliament. Close associate of G.N. Patil. Rival and adversary of Vishram Patil. Runs a number of NGOs.
Raju Mali and Raju Sonawane: two arrested for murdering Vishram Patil. Raju Mali tells Aaj Tak correspondent that they are just being made sacrificial goats. The real perpetrators of the murder are at large. Who are they, he is asked. "The persons who are being named by Rajani Patil," he says. He suddenly dies in police custody – three days after, at long last, the CBI team visits Jalagaon on its first visit.
Leeladhar Narkhede and Damodar Lokhande: two who are named as having financed the murder of Vishram Patil. Phone records show several calls between them and G.N. Patil and Ulhas Patil on the day before the murder, on the day of the murder and on the day after. The two are picked up. But four months later, they are let off. The FIR about them is withdrawn.


A few dates: 21 September, 2005: Vishram Patil murdered. Great commotion in Jalagaon. People openly say that he has been killed as the result of a supari having been given to murder him. By the fourth day, Police say they have completed '90 per cent' of the investigation, and will soon get the killers and those behind them. Police arrest the two who confess to the actual murder.
October 2006: Aaj Tak puts out a detailed story by Manish Awasthi cataloguing the murder. In it, Aaj Tak takes viewers through the records of the mobile telephone company that establish that numerous calls were made between the two reported financiers of the murder and the brother of Pratibha Patil, G.N. Patil and Ulhas Patil – the calls were made on the day before the murder, on the day of the murder and on the day after the murder. The channel shows the exact times and duration of the calls from the records of the mobile phone company. Awasthi's story contains a devastating interview of Raju Mali from within the jail. In September 2005, they had gone on an indefinite fast inside the jail. Raju Mali says in the interview that they had stopped taking food to protest against the Police for not arresting, for not even questioning the real culprits, 'the persons named by Rajani Patil'. 'We have simply been made sacrificial goats in the case while the real culprits are untouched.'


4 April, 2007: a year and a half after the murder, and after vicissitudes that we shall soon encounter, the CBI team comes to Jalagaon for its first visit.
7 April, 2007: the CBI team interrogates Rajani Patil, the widow of the murdered DCC President. But something else happens in the jail not far away: Raju Mali dies in Police custody.

Events
The brother of Pratibha Patil, G.N. Patil -- who, as we have seen, has been a close collaborator in her endeavours to empower women and bring succour to rural youth – is a frustrated rival of Vishram Patil. The latter has defeated him to the Presidentship of the District Congress Committee.
Congress workers collect funds – ostensibly to provide relief to tsunami victims. These are never deposited in the Chief Minister's Relief Fund.
Congress workers again collect funds – this time to felicitate Pratibha Patil upon her appointment as Governor of Rajasthan. No one hears what happens to these funds either.


Several office-bearers of the District Congress Committee send a memorandum to Prabha Rau, head of the Maharashtra Congress, asking her to institute an inquiry into the missing funds. They receive no reply.
15 August, 2005: nine office-bearers of the DCC issue a press release saying that G.N. Patil, the brother of Pratibha Patil, has not submitted accounts of funds that were collected by Congress workers for felicitating Pratibha Patil.
Vishram Patil commences an inquiry within the Congress into the misappropriation of the funds. He also commences an inquiry into financial dealings of Ulhas Patil and his NGOs. He brings the matter to the attention of the high-command of the Congress.
He receives three anonymous letters. Written in hand, they state that a supari has been given out to kill him, that he should be careful. He persists with the inquiry.
He is killed. Local dailies are full of the murder. They surmise that it is the result of political rivalries in the District Congress Committee.
Because of the enormous commotion among the local people, the Police act. Within a few days, they nab the killers.


They make swift progress in the investigation. They tell Rajani Patil, the widow, that 90 per cent of the investigation is over, that they will soon get the ones who instigated the murder also.
Suddenly, the investigation goes off the rails. The police now put out a story that the murder actually took place because of a dispute over money that Raju Mali had borrowed from Vishram Patil. Rajani Patil strongly refutes the insinuation. Local papers puncture holes in this new concoction of the Police. As suddenly as the concoction had been put out, the investigation is taken out of the hands of the local police entirely, and turned over to the CID of the state Government.
26 September, 2005: alarmed at the way the investigation is being derailed, the widow, Rajani Patil writes to Sonia Gandhi. She says, 'The brain behind the crime is pressurizing the investigation process.'
27 September, 2005: a local paper, Deshdoot, reports that at a press conference, Rajiv Patil, the parabhari adhyaksha of the Congress, has said that Raju Mali, the killer, is an agent of G.N. Patil, the brother of Pratibha Patil, Governor of Rajasthan. Another report in the paper says that everyone in Jalagaon is talking about the contract killing, about how much was paid for it, and by whom…
The same day, 27 September, 2005, thirteen office-bearers of the District Congress Committee write to the local Superintendent of Police. They name G.N. Patil and Ulhas Patil as being the persons behind the murder and express grave concern that the investigation is being dragged down to a crawl.


28 September, 2005: Local papers like Deshdoot and Deshunnati carry a tell-tale photograph. It is the day the election of the District Congress Committee President takes place. A group is standing around the victor, Vishram Patil. In the picture, mysteriously, is Raju Mali – the very man who is to kill Vishram Patil soon. He was not and is not a member of the Congress, the papers say. Who let him into the party office? With whose blessing was he roaming inside the office? With who is he linked? They have no doubt about the answer…


On 28 September, 2005, Manik Rao Gavit, the Minister of State in the Home Ministry at the Centre, writes to the Chief Minister of Maharashtra. He writes that he has received a letter from the Working President of the Jalagaon District Congress Committee, Rajiv Patil, in which the latter has named G.N. Patil and Ulhas Patil as the conspirators behind the murder. Gavit says that there is haa-haakaar in the local Congress, hence he is sending Rajiv Patil's letter. He urges the Chief Minister to have the matter investigated in this direction and to do everything necessary to get at the real culprits and have them punished.


The local papers are full of the inaction that has overtaken the investigation. The real culprits are at large, they say. The names of G.N. Patil and Ulhas Patil are splashed across the headlines of stories connected with the murder. Rajani Patil, the widow, writes to the local Police chief: 'This murder has been committed out of political enmity. I therefore urge you to investigate the case from this angle and arrest the persons concerned. I strongly believe that, under somebody's pressure, there is an attempt to misdirect the Police investigation by fabricating cock-and-bull stories.'

5 October, 2005: Rajiv Patil, the parabhari-adhyaksha of the Congress , writes to the Chief Minister, to the Director General of Police, and to the head of the Pune Branch of the CID. He records his concern that the investigation is going nowhere. He urges that some of the officers who were handling the initial investigation and who know the facts should be involved in the inquiry. He gives the names of the concerned officers. He receives no reply.

15 October, 2005: Rajiv Patil writes to the authorities again pointing to the connection between the killers and G.N. Patil and Ulhas Patil. He says that the killers who have been nabbed were never Congress activists, that they were brought to the Congress office by G.N. Patil and Ulhas Patil only at the time of the DCC election.

1 December, 2005: two months have gone by since the murder, the investigation has been steered into the wrong direction all too-patently. Rajani Patil, the widow, writes to R.R. Patil, the Deputy Chief Minister and Home Minister of the state. She expresses her anguish at what has been done to the investigation. It is going nowhere, she says. The police had assured us that 90 per cent of the investigation is over and that they will soon get to the real conspirators. But as 'the real conspirators have high-level connections, when only 10 per cent of the investigation was left, the case was taken out of their hands and given to the state CID.'
8 December, 2005: Rajani Patil again writes to the Chief Minister and Home Minister of the state. She strongly repudiates the police insinuation that there was some financial dispute between her husband and the killers. My husband was killed because of the supari given by the political rivals of my husband, she writes. You can find out who gave the supari by asking the two who are in custody, she tells them. There is no response.


Rajani Patil travels to Delhi. She meets Sonia Gandhi personally in January 2006. She narrates the sequence of the case. She also meets other Congress bigwigs – Ahmed Patel, Sushil Kumar Shinde, Margaret Alva and others.
They move not a finger. Instead, the FIR against the two who are said to have financed the murder is dropped. Having first snatched the investigation away from the local police and transferred it to the state CID, the Government now decides that the investigation is best done by the CBI!


Three months pass – ostensibly waiting for the CBI to respond. Eventually, the CBI informs the state Government that it is overwhelmed with work, that as the case has no 'inter-state or international ramifications', it is not a fit case for the agency.
Everyone sees through the attempt to kill the inquiry and thus protect the real conspirators. The intrepid widow files a petition in the Aurangabad Bench of the High Court. On 23 February, 2007, by a detailed order the Court dismisses the CBI's objections about there being no 'inter-state or international ramifications'. We are aware of this as well as of the work which the agency is already handling, the Court records. That is why only in exceptional cases does the Court direct it to take the case in hand. This is a case of that kind. 'We have scrutinized the record with the help of counsel of both sides,' the Court records in its order. 'We have considered the chequered history of the present case, the developments which have taken place after filing of the chargesheet, issues involved, and the reference to alleged conspiracy by influential political leaders of the region. Having regard to the importance of the issues involved and the alleged complicity of the influential political leaders…, in our considered opinion, this is a fit case where the investigation should be conducted by the CBI.'

Of course, by knocking the investigation around – from the local police to the state CID to the CBI, only to have the CBI turn down the case – the powers-that-be have already achieved one objective: by now, more than a year and a half has passed since the murder was committed.

5 March, 2007: disheartened and broken, Rajani Patil again writes to Sonia Gandhi. As you also lost your husband, you are the one person who will understand my wound, she writes. She recalls the anonymous letters that her husband had received warning him to desist from the inquiry, warning that 'a supari to murder my husband had been given by Dr. Ulhas Patil and Dr. G.N. Patil, the brother of Smt. Pratibha Patil, Governor of Rajasthan. On the morning of 21.9.2005, my husband was brutally murdered…' 'I fear that my whole family is likely to get liquidated by these brutal murderers if they continue to get politically patronized by the party,' she concludes.

She receives no reply.
Recounting all this in the memorandum she submits to the President later on, and driven to despondence by the fact that no one has paid the slightest heed to her tears and pleas, she adds, 'I feel anguished that they are indeed getting politically patronized by the party.'
The CBI team comes at last to Jalagaon on 4 April, 2007. It interrogates the widow on 7 April. On the same day, the killer, Raju Mali dies in police custody…
Throughout this period, the widow, Rajani Patil, is pleading before the state and Congress authorities. Not just she, but functionaries of the local Congress themselves, in particular Shridhar Bapu Chaudhury, the party's General Secretary keep dispatching letters and memoranda pointing to G.N. Patil and Ulhas Patil. All these letters as well as those of Rajiv Patil, the prabhari adhyaksha of the Congress in Jalagaon, are on letterheads of the Congress.

The response
'It is all a BJP ploy. It shows their desperation at not being able to find a candidate of the stature of Pratibha Patil,' proclaim the Congress spokesmen. But the record consists of letters, memoranda, press conferences, writ petitions of Congressmen.
But I am on another point: assume that everything is a conspiracy of the BJP. What about the facts? What about the facts, for instance, set out by Aaj Tak?
'But why now? The timing of these allegations itself shows that they have been manufactured only to tarnish the image of Pratibha Patil as she is standing for the Presidentship of the country. After all, why are they bringing up these things now?' This is their other, wholly predictable defence.
It so happens that all the events, documents, proceedings in court, communications, etc., pertain to the period before Pratibha Patil was plucked from nowhere to be the Presidential candidate. And they are being recounted today precisely because Pratibha Patil has been nominated to become the President of the country. Till the other day, these were frauds of some district politicians. The murder was of concern primarily to the Jalagaon people. Precisely because Pratibha Patil is likely to become the President, each facet -- the financial frauds, the murder, the deliberate derailment of the investigation -- becomes a matter of urgent national concern. If the frauds and murder are not exhumed today, why, that would be a real conspiracy…

The politics
Could it be that the Congress high-ups, in particular Sonia Gandhi, did not know about these associations of Pratibha Patil? I was at first inclined to think so. After all, Pratibha Patil's name had been picked out of a hat at the last minute. There might have been no time for a background check.
But on going through these letters after letters, these memoranda after memoranda – one and all of them written and sent by Congressmen, one and all of them sent to Congressmen; after reading Rajani Patil's account of her meeting with Sonia Gandhi and other Congress leaders in Delhi; after going through the proceedings in courts; after seeing the screaming headlines of the local papers, I just can not believe that neither Sonia Gandhi nor her immediate colleagues remembered nothing of the case. After all, the head of their own party in the district, the very man who had been thrice elected to the post, had been killed. After all, all concerned in the party unit had been pointing to an ex-MP of the Congress and the brother of the Governor of Rajasthan… how could everyone have forgotten? Murders of district Congress chiefs are still not that common.
So, the only inference is that they knew of the antecedents of Pratibha Patil and for the very antecedents selected her.
And that stands to reason. A person who is weak and dutifully submissive is already Prime Minister. But he has one defect – being financially honest, he is not vulnerable. There is always the danger, inconceivable though it seems at present, that at some point, he may throw up his hands...
So, what is needed is not just a weak person. What is needed is a person who is weak and vulnerable…

இப்படியும் ஒரு எம்.எல்.ஏ.!

இப்படியும் வாழ்கிறார் ஒரு எம்.எல்.ஏ.!

சென்னை பழவந்தாங்கல் என்ஜிஒ காலனியில் உள்ள அந்த வீட்டைப் பார்ப்பவர்கள் யாரும் அது ஒரு எம்.எல்.ஏ.வின் வீடு என்றால் நம்பமாட்டார்கள். ஒரு மொட்டை மாடியில் ஆஸ்பெஸ்டாஸ் கூரை வேயப்பட்ட வீடு அது.

அந்த வீட்டில்தான் மதுரவாயல் தொகுதியில் வெற்றிபெற்ற மார்க்சிஸ்ட் கம்யூனிஸ்ட் கட்சி வேட்பாளர் க.பீம்ராவ் வசிக்கிறார்.


வீட்டிலும் அத்தியாவசியப் பொருள்களைத் தவிர ஆடம்பரப் பொருள்கள் எதுவும் இல்லை. விலை உயர்ந்த பொருள்களாக இரண்டைக் குறிப்பிடலாம்.

ஒன்று ஒரு பித்தளை தவலை. இரண்டாவது திமுக அரசாங்கத்தால் கொடுக்கப்பட்ட இலவசக் கலர் டிவி. (அந்த டிவியும் பீம்ராவ் மனைவி பிடிவாதமாக வாங்கி வைத்ததாம்.)

இந்த எளிமையான வீட்டில் இருந்துதான் க.பீம்ராவ் கட்சி ரீதியாக சிறப்பாகப் பணியாற்றி வந்துள்ளதுடன், இப்போது தேர்தலிலும் சாதனை படைத்துள்ளார்.

தாழ்த்தப்பட்டவர்களுக்காக ஒதுக்கப்பட்ட தொகுதியில் தாழ்த்தப்பட்ட வேட்பாளர்கள் போட்டியிடுவதே தமிழகத்தில் பெரும் போராட்டம். பாப்பாரப்பட்டி, கீரிப்பட்டி பஞ்சாயத்து வார்டுகள் இதற்குச் சரியான உதாரணம்.

இந்நிலையில்தான் தாழ்த்தப்பட்ட சமுதாயத்தைச் சேர்ந்தவரான க.பீம்ராவ் பொது தொகுதியான மதுரவாயலில் நின்று வெற்றிபெற்று சாதனை படைத்துள்ளார். அவரை எதிர்த்து போட்டியிட்ட பாமக வேட்பாளர் கே.செல்வத்தைவிட பீம்ராவ் கூடுதலாக 24,011 வாக்குகள் பெற்றுள்ளார். இந்த வெற்றி மூலம் இரண்டு சந்தோஷங்கள் கிடைத்திருப்பதாக க.பீம்ராம் கூறுகிறார்.

ஒன்று: "இன்னும் கூடுதலாக மக்கள் பணியாற்ற ஒரு பதவி கிடைத்திருக்கிறது. ஆனால்

இதைப் பதவி என்று நாங்கள் சொல்ல மாட்டோம். பொறுப்பு என்றுதான் சொல்வோம். இதன் மூலம் மக்களோடு இன்னும் நெருங்கிப் போகக்கூடிய வாய்ப்பு கிடைத்திருக்கிறது.'

இரண்டு: "புது பேன்ட் சட்டைகள் கிடைக்கின்றன. எம்.எல்.ஏ. ஆகிவிட்டதால் அழுக்கு சட்டையோடு எங்கும் போகக்கூடாது என்று தோழர்கள் நினைக்கிறார்கள். ஆட்டோ ஓட்டுநர் சங்கத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் எனக்கு பத்து பேன்ட் சட்டைகள் எடுத்துக் கொடுத்தார்கள். இதைப்போல பல தோழர்கள் புது பேன்ட் சட்டைகள் எடுத்து வருகிறார்கள். இது ஒரு பெரிய சந்தோஷம்' என்கிறார்.

புது பேன்ட் சட்டை கொடுக்கும்போது க.பீம்ராவ் கண்டிப்பாகத் தையல் கூலியையும் கேட்டு வாங்கிக் கொள்கிறார்.

இந்த முறையைச் சிலர் தவறாக நினைக்கக்கூடும். ஆனால் கட்சி ரீதியான அவர் நடைமுறை வாழ்க்கையைப் புரிந்தவர்கள் அப்படி நினைக்க மாட்டார்கள்.

1983-ம் ஆண்டு வாலிபர் சங்கம் மூலம் பீம்ராவ் அரசியல் பணிக்கு வந்து, பெட்ரோல் விலை உயர்வு, விலைவாசி உயர்வு உள்பட பல்வேறு பிரச்னைகளுக்காகப் போராட்டம் நடத்திச் சிறை சென்றவர்.

இப்போது தென்சென்னை மாவட்டச் செயலாளராக இருந்து வருகிறார். முழு நேர கட்சி ஊழியர்களுக்கு மார்க்சிஸ்ட் கட்சியால் அளிக்கப்படும் மாதாந்திரப் படியான 3 ஆயிரம் ரூபாயே அவரின் வருமானம்.

முழு நேர கட்சி நிர்வாகிகளாக இருப்பவர்கள் வேறு பணிகளிலும் இருக்கக்கூடாது. இந்தப் பணத்தைக் கொண்டே குடும்பத்தை நடத்த வேண்டிய சூழல். 2 மகன்கள்; ஒரு மகள் என இவருக்கு மூன்று பிள்ளைகள். மூத்த மகன் பொறியியல் கல்லூரியில் படித்து வருகிறார். மற்றவர்கள் பள்ளி வகுப்புகளில் படித்து வருகிறார்கள். இவர்களின் கல்விச் செலவுகளை எல்லாம் உறவினர்களே கவனித்துக் கொள்கிறார்கள்.

எம்.எல்.ஏ.சம்பளம்: எம்.எல்.ஏ.க்களுக்குப் படிகளுடன் 50 ஆயிரம் ரூபாய் சம்பளம். இந்தச் சம்பளத்தால் பீம்ராவ் குடும்பம் வசதி பெறும் என்று நினைத்தால் அதுவும் தவறானதாகும். இந்தச் சம்பளம் அனைத்தும் கட்சிக்குச் சென்று அவருக்குக் கிடைக்கப்போவது வெறும் 5 ஆயிரத்து 600 ரூபாயே.

"சம்பளம் முழுவதும் கட்சிக்கே போய்விடுவதால் வருத்தமா?' என்றால் "சம்பளம் என்பது பொருட்டல்ல. எனக்கு மக்களுக்குப் பணியாற்றுவதற்கு ஒரு நல்ல வாய்ப்பு கிடைத்திருக்கிறது. அதை எப்படிச் சிறப்பாகச் செய்யலாம் என்பதுதான் கவலையாக இருக்கிறது. விபத்தில் பாதிக்கப்பட்ட ஒருவரைக் காப்பாற்றுவதற்குப் போராடும் ஒரு மருத்துவரைப் போல நான் சிறப்பாகப் பணியாற்ற வேண்டும்' என்று நினைக்கிறேன் என்றார்.

"பொது தொகுதியில் தாழ்த்தப்பட்டவர் வெற்றிபெற்று இருப்பதன் மூலம் தமிழகத்தில் ஜாதி கண்ணோட்டம் குறைந்து போய்விட்டது என எடுத்துக் கொள்ளலாமா?' என்று கேட்டால், "தமிழகம் முழுவதும் குறைந்து போய்விட்டது என்று எடுத்துக் கொள்ள முடியாது. நான் வெற்றிபெற்றது நகர்ப்புறத்தைச் சார்ந்த பகுதி. இங்கு ஜாதி எண்ணம் குறைந்திருக்கலாம்.

ஆனால் ஜாதி உணர்வாளர்கள் இருக்கிறார்கள் என்பதை மறுக்க முடியாது. எந்தச் ஜாதியைச் சேர்ந்தவர்களாக இருந்தாலும் சிறப்பான மக்கள் தொண்டு செய்பவர்களாக இருந்தால் அவரைத் தேர்ந்தெடுக்கலாம் என்கிற எண்ணம் மக்களுக்கு ஏற்பட்டிருக்கிறது என்பது மட்டும் தெளிவாகிறது.

ஜாதியற்ற சமுதாயத்தைக் காணவேண்டும் என்பதே எங்கள் கட்சியின் கொள்கை. அதில் வெற்றிபெறலாம் என்கிற நம்பிக்கையை என் வெற்றி ஏற்படுத்தி இருக்கிறது' என்கிறார் க.பீம்ராவ் எம்.எல்.ஏ.

nandri :
http://sivanmalaiyan.blogspot.com/2011/06/blog-post.html